Autorka "Pestki", Anka Kowalska, to przede wszystkim poetka - powieść wydała tylko jedną. I to w "Pestce" czuć, nasycenie poezją. Tylko czy można uznać to za atut? We wszystkim trzeba znać umiar, a w tej powieści tego nie ma - nadmiar wydumanych metafor, porównań, powtórzeń, wyliczeń, a do tego ciężki patos. Na poziomie fabularnym, cóż, zwykły trójkąt miłosny, związane z nim rozterki natury moralnej, religijnej, etycznej. Historia nawet ciekawa, choć z przewidywalnym zakończeniem. Książkę bardziej zmęczyłam niż przeczytałam, właśnie z powodu języka. Wszystkie zdania górnolotne aż do przesady. Według mnie patos broni się tylko w zakończeniu, tam współgra z warstwą fabularną, ale przez większość książki drażnił, a ciągi synonimiczne w każdym możliwym momencie sprawiały, że kilkukrotnie miałam ochotę cisnąć "Pestkę" w kąt.
