W literaturze polskiej często pojawia się pewien mit wsi jako przestrzeni błogosławionej, jednocześnie świętej i magicznej, w której religia miesza się z ludowymi wierzeniami. I z tego mitu korzysta Tokarczuk kreując Prawiek, swoisty mikrokosmos, miejsce o charakterze uniwersalnym (niby wpisane geograficznie w okolice Kielc, ale tak naprawdę mogące istnieć i wszędzie, i nigdzie). Dużo w powieści rozważań o Bogu i jego istocie, ale ubranych nie w filozoficzne wywody, raczej mają one tu cechy "mądrości ludowych". Stylistycznie i językowo bardzo mi się podobało, chociaż część, w której opisywany jest świat już powojenny była, według mnie, mniej klimatyczna. Tak czy inaczej, do Prawieku mam ogromny sentyment, bo jeszcze jako uczennica czytałam jego fragmenty w podręczniku szkolnym. Ciekawa lektura.
